Poetka z Mickiewicza!

Kamila Dymarek z klasy Ib w maju 2016 roku wydała swój debiutancki tomik wierszy zatytułowany "Poezja nieśpiewana".

Dziś prezentujemy Wam kilka pięknych utworów autorstwa Kamili. 

Ogród

Całus w ucho na dobranoc

Nic więcej nie chcę od Ciebie

Fiołki zakwitną jak co dzień rano

Gdy dasz mi mały płateczek siebie

W ucho mi szepnij dwa kwiaty

Róże zapachną za oknem

Wyciekną z oczu dwa wodospady

Szczęśliwym, słodkim, kwiatowym sokiem

Zaprowadź mnie do ogrodu

Będziemy pielić, podlewać

Miłością naszą aż do zachodu

W noc nią będziemy ogród ogrzewać

Uczucia

Słyszę gdzieś ciche westchnienie

I z łez wdepnęłam kałużę

Łowi mnie ludzkie spojrzenie

Chętnie pomocą posłużę

Wyjmuję z torby chusteczkę

Pytam: ,,Co stało się?’’ prosto

,,Ona kochała troszeczkę

Ja zaś kochałem zbyt mocno’’

,,Nie płacz! Przestań! Nie przy ludziach!’’

Do łkającego się zwracam

,,Zapomnij pan o uczuciach!’’

On wzrok zdziwiony odwraca

,,Co też mi pani powiada?

Że nie czuć, że nic, w ogóle?

Niech pani głupot nie gada!

Pani ma swoje też bóle…’’

,,Ja? Ja wyrzekłam się tego!

Ważniejsze rzeczy mi w głowie!

Nie brak mi teraz niczego

Po co kochać, niech pan powie?’’

,,Po co kochać? A po co żyć?

Po co śmiać się, po co cieszyć?

Proszę już przestać ze mnie kpić

Drwi pani, zamiast pocieszyć’’

Odwracam się od człowieka

Jeszcze nauczy go przyszłość

Gdy nagle ktoś do drzwi puka:

Puk puk! Kto tam? To ja, miłość!

,,Miłość… Nie chcę! Tyś uczuciem

Co ból zostawi mi straszny’’

Lecz ona słodkim całusem

Wyrywa mi dech zaparty

Prowadzi czule za dłonie

Na ślubnym stawia kobiercu

A wokół cały świat płonie

Szczęście kotłuje się w sercu

Za szybko w czerń mnie ubiera

I ciało brudzi zadbane

Śmierć życie prędko odbiera

Te najmilsze, te kochane

W noc zimną, mglistą, grudniową

Siadam na jezdni, wspominam

Dostrzegam postać znajomą

Uśmiech jej słaby posyłam

,,Dzień dobry! Jak tam bez uczuć?

Czy to… to łzy na policzkach?

Więc dał świat pani coś poczuć

Płacz zabrzmiał w ciemnych uliczkach

Lecz niech się pani nie martwi!

Cierpienie ludzką jest rzeczą

Dojdą do nieba twe skargi

Przyjdą dni nowe, pocieszą’’

W duchu przyznaję mu rację

Żałoba wieczna nie będzie

Nowy świt wstaje, mrok gaśnie

Słońce przeciąga się w pędzie

I chociaż bardzo mi smutno

Uczuciom w twarz już nie pluję

Bo byłoby bez nich nudno

Warto kochać, nie żałuję!

Nóg ci nie zatrzymam

Nie bój się, ja cię trzymam

I gdy wejdziesz na kruchy lód

Bo ja ci nóg nie zatrzymam

Dam twarde oparcie dla stóp

Śnij bezpiecznie sny błękitne

Ja jestem tu dniem i nocą

Jeśli w sercu strach zakwitnie

Pośpieszę prędko z pomocą

Bo jestem twoim aniołem

Stróżem powszechnie zwanym

Gdy znów się staniesz popiołem

Połączę cię z Bogiem kochanym

Krzyżem

Bardziej niż sufit w świątyni

Z freskami, żyłami złotymi

Z marmurów chmurami bieli

Z kawałkiem nieba na ziemi

Co pięknem, potęgą królewską

Zachwyca każdą swą kreską

Chwali kunszt swego twórcy

Mistrzowskim obrazem Stwórcy

Bardziej niż sufit podłoga

Interesować cię winna

Szara, twarda i zimna

Dzisiaj miast pod stopami

Krzyż żywy niech tuli biczami

Bólu jest ona posłańcem

Palca nie palcem

Lecz gwoździem dotknie

Serce mieczem przeniknie

Lecz bramą jest do wolności

Z niej wołać możesz litości

To miejsce jest dla grzesznika

Co w Bogu ma spowiednika

(nie) wiersz o (nie) miłości

Gdybyś, człowieku, nie wiedział -

To NIE JEST wiersz o miłości!

Więc o czym – o nienawiści?

Wypluj, jeśliś tak powiedział.

Bo gdybym o miłości pisał,

Napisałbym, że śmierci warta

Każda namiętna chwila marna.

Na kartce wspomnienia bym spisał.

Od czego bym zaczął pisać?

Od chwil beztroskich, czy kłótni?

Od podobieństw, czy różnic?

Czy byłbym w stanie to spisać?

Gdybym chciał to uchwycić –

Sto nocy i dwieście dni

Zajęłyby myśli mi,

Jak się tym nie zachwycić

W każdej z ulotnych chwil.

Magnesy

Kto odpowiada za miłość?

Kto w kartotekach tych siedzi?

Kto tka nam plany na przyszłość?

Kto nam o szczęściu wciąż bredzi?

Kto w wielkim pudle tym grzebie?

Kto łączy wrogie magnesy?

Czemu mnie zbliżył do ciebie?

Jakie w tym ma interesy?

Kimkolwiek jest, kto tam siedzi

Czy duży on jest, czy mały

Ten, co o szczęściu nam bredzi

Zapewne w sztok jest pijany

Jesteśmy pod wrażeniem talentu Kamili, życzymy jej dalszych sukcesów!